Η Κλάρα πίεσε το χέρι της στο στόμα της, με έναν λυγμό να ξεσπά στο λαιμό της. Η ανακούφιση πολέμησε με τον τρόμο. Ανακούφιση που η Έμιλι δεν είχε ποτέ εγκαταλειφθεί, που η ζωή της ήταν επιθυμητή από την αρχή. Τρόμος ότι μια αλήθεια θα μπορούσε να διαλύσει δεκαοκτώ χρόνια αγάπης σε μια στιγμή.
Έσπρωξε τα χαρτιά πίσω στον φάκελο, χώνοντάς τον βαθιά μέσα στην τσάντα της, όταν η μπροστινή πόρτα χτύπησε και η φωνή της Έμιλι ακούστηκε: “Αντίο, μαμά! Τα λέμε απόψε!” Η Κλάρα φώναξε κάτι -δεν ήξερε καν τι- τα μάτια της καρφώθηκαν στο σακίδιο.