Απλά… δεν μπορούσαμε να περιμένουμε άλλο. Έπρεπε να τη δούμε” Τα μάτια της έπεσαν στην Έμιλι, μαλακώνοντας. “Να σας δούμε” Το στομάχι της Κλάρα ανατρίχιασε. “Συμφωνήσαμε για μεθαύριο”, είπε απότομα, μπαίνοντας μπροστά από την Έμιλι. “Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή” Το σαγόνι του άντρα έσφιξε, ο τόνος του έγινε πιο σκληρός. “Έχεις ιδέα πόσο καιρό ψάχνουμε Δεκαοκτώ χρόνια.
Δεκαοκτώ χρόνια αδιέξοδα και κενές απαντήσεις. Και τώρα -επιτέλους- τη βρήκαμε και περιμένεις να περιμένουμε;” Η φωνή του έσπασε από θυμό, πλαισιωμένη από εξάντληση. Το βλέμμα της Έμιλι πετάχτηκε ανάμεσά τους, η φωνή της ήταν ασταθής. “Μαμά… τι συμβαίνει;” Ο λαιμός της Κλάρα ένιωθε να κλείνει, αλλά έβγαλε με δύναμη τις λέξεις, σταθερές παρά το τρέμουλο στα χέρια της.