“Έμιλι… αυτοί είναι οι γονείς σου. Οι βιολογικοί σου γονείς” Ο αέρας στον διάδρομο πύκνωσε, η σιωπή πίεζε όλους τους. Η Έμιλι στεκόταν παγωμένη, με τα μάτια της ορθάνοιχτα, με το χέρι της να κρατάει ακόμα την υγρή πετσέτα πιάτων σαν να ήταν το μόνο πράγμα που την έδενε. Η γυναίκα βγήκε μπροστά, με τα δάκρυά της να ξεχειλίζουν ελεύθερα τώρα.
“Το μωρό μου”, ψιθύρισε, με τη φωνή της να σπάει καθώς άγγιζε το χέρι της Έμιλι. “Μου έλειπες κάθε μέρα. Δεκαοκτώ χρόνια – νόμιζα ότι δεν θα σε ξαναδώ ποτέ” Έσφιξε τα δάχτυλα της Έμιλι σαν να φοβόταν ότι θα της ξεγλιστρήσουν, ενώ οι λυγμοί της έτρεμαν τους ώμους της. Ο άντρας κινήθηκε δίπλα της, με το χέρι του σταθερό στο χέρι της Έμιλι. Η φωνή του ήταν τραχιά, βαρυφορτωμένη από χρόνια απελπισίας.