Το χτύπημα τράνταξε το πλαίσιο, αφήνοντας σιωπή στο πέρασμά της. Για μια στιγμή, η Κλάρα στάθηκε παγωμένη, με τα χέρια της να τρέμουν στα πλευρά της. Τότε τα χείλη του άντρα έσμιξαν σε ένα λεπτό, γνώριμο μειδίαμα. Η γυναίκα δεν μίλησε, αλλά τα μάτια της έλαμψαν από έναν ήσυχο θρίαμβο κάτω από τα δάκρυα, σαν η σιωπή της Κλάρα να τους είχε μόλις παραδώσει όλα όσα κυνηγούσαν.
Η Κλάρα βυθίστηκε στην πλησιέστερη καρέκλα, το στήθος της κατέρρευσε προς τα μέσα, η αλήθεια την πίεζε σαν πέτρα. Την έχασα, σκέφτηκε, και η απελπισία της έπιασε το λαιμό. Δεκαοκτώ χρόνια αγάπης, που ακυρώθηκαν μέσα σε μια στιγμή.