Τις επόμενες ημέρες, ο Ρόμπερτ και η Νάταλι εργάστηκαν μαζί για να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη. Εκείνη παρακολουθούσε επιμελώς τις εκπαιδευτικές της συνεδρίες, ενώ τα παιδιά άρχισαν να προσαρμόζονται στη νέα τους ρουτίνα. Αργά αλλά σταθερά, η ένταση ανάμεσά τους άρχισε να χαλαρώνει και να αντικαθίσταται από αμοιβαία κατανόηση.
Ένα βράδυ, καθώς ο ήλιος έδυε πάνω από το κτήμα του, ο Ρόμπερτ αναλογίστηκε όλα όσα είχαν συμβεί με τη Τζούλια. Ο πόνος της προδοσίας εξακολουθούσε να παραμένει, αλλά το ίδιο και η ικανοποίηση που ένιωθε όταν έβλεπε μια οικογένεια να βρίσκει τα πατήματά της. “Δεν είναι αυτό το τέλος που περίμενα”, σκέφτηκε, “αλλά ίσως είναι αυτό που χρειαζόμασταν”