Το φως του ήλιου φώτιζε το κατάστρωμα καθώς ο Τζον κινούνταν γύρω από την Κάθριν, με τη φωτογραφική μηχανή να κάνει γρήγορα κλικ. Την απαθανάτισε να γελάει, με το λινό της φόρεμα να φουσκώνει στο αεράκι και το ένα χέρι να ακουμπάει απαλά στο στομάχι της. Κάθε φωτογραφία ένιωθε σαν ένας τρόπος να κρατήσει ένα τέλειο απόγευμα με τη γυναίκα του.
Αργότερα, καθισμένος δίπλα στο πηδάλιο, ξεφύλλισε τις φωτογραφίες. Το χαμόγελο της Κάθριν εμφανιζόταν ξανά και ξανά, σαν στιγμιότυπα από οικιακό βίντεο – μέχρι που μια εικόνα τράβηξε την προσοχή του. Κάτι σκοτεινό αιωρούνταν ακριβώς πίσω από το κιγκλίδωμα. Φαινόταν λάθος και στο σχήμα και στο χρώμα.
Ζούμαρε. Η θολούρα οξύνθηκε ελαφρώς: μια λεία, μαύρη επιφάνεια που καμπυλωνόταν ακριβώς κάτω από το νερό. Ήταν πολύ μακρύτερο από το σαπιοκάραβό τους των σαράντα ποδιών. Δεν ήταν βράχος. Όχι παρασυρόμενο ξύλο. Η συνειδητοποίηση τον χτύπησε δυνατά, η αναπνοή του κόπηκε καθώς η κλίμακα έγινε σαφής.