Η Κάθριν έγνεψε, εξακολουθώντας να είναι συγκεντρωμένη στο μακρινό σχήμα. Εμφανίστηκε ξανά για λίγο, και μετά βυθίστηκε. Υπήρχε κάτι υποτονικό στην κίνησή του, σαν να πάλευε. Δεν μπορούσε να εξηγήσει το γιατί, αλλά ένιωθε… κουρασμένη. Ίσως ήταν απλώς το ένστικτο – κάποιο συναίσθημα που της έλεγε ότι είχε πρόβλημα.
Ενώ ο Τζον σήκωνε την άγκυρα, η Κάθριν είχε τα μάτια της στραμμένα στο σκοτεινό σχήμα μπροστά της. Φαινόταν να απομακρύνεται όλο και πιο κοντά στην ακτή κάθε λεπτό, σαν το ρεύμα να το έσπρωχνε προς τα μέσα. Μια σειρά από πουλιά στεκόταν κατά μήκος των αμμόλοφων, ασυνήθιστα ακίνητα, παρακολουθώντας.