Η Κάθριν παρακολουθούσε προσεκτικά το νερό. “Δεν παρασύρεται απλώς”, είπε. “Προσπαθεί να κινηθεί.” Ο Τζον σταμάτησε τη δουλειά του. “Ναι… αλλά μπορούμε να τηλεφωνήσουμε μόλις φτάσουμε κοντά στη μαρίνα” “Κι αν δεν έχει τόσο χρόνο;” Η φωνή της ακουγόταν ταυτόχρονα ανήσυχη και επείγουσα.
Ακούμπησε ένα χέρι στο στομάχι της, σαν να έπιανε κάτι βαθύτερο από αυτό που μπορούσαν να δουν. “Κοίταξε τα πουλιά. Είναι σαν να περιμένουν” Το σχήμα μετατοπίστηκε ξανά, κυλώντας ελαφρώς, και λευκός αφρός φούσκωσε γύρω του.