Τότε η φάλαινα βούτηξε προς τα εμπρός, ακολουθώντας μια ορμή νερού και φυσαλίδων. Ο Τζον αισθάνθηκε την πίεση σαν ένα γρήγορο τρένο που περνούσε με ταχύτητα από κάτω από το νερό. Το σχοινί τραβήχτηκε σφιχτά. Η Κάθριν είχε ήδη αρχίσει να τον τραβάει προς τα πίσω. Κλώτσησε δυνατά, χωρίς να θέλει να βρεθεί στο δρόμο του ζώου.
Στα μισά της διαδρομής προς τα πίσω, κοίταξε πίσω του. Η όρκα είχε γυρίσει και έκανε κύκλους σε απόσταση. Για μια στιγμή, κολύμπησε δίπλα του, με το ένα σκούρο μάτι να συναντά το δικό του. Δεν το ένιωσε σαν ευχαριστώ – απλά σαν επίγνωση. Ένα είδος κατανόησης.