Η ανάσα του Τζον κόπηκε. Έκανε ένα βήμα μπροστά και άγγιξε το χέρι του μωρού, τα δάχτυλα του οποίου ήταν μικρότερα από κοχύλια. “Τέλειο”, είπε βραχνά. “Είναι τέλεια.” Η φωνή του έσπασε από ανακούφιση. Το χαμόγελο της Κάθριν έτρεμε από την εξάντληση, αλλά παρέμεινε σταθερό.
Της φίλησε το μέτωπο, που ήταν ακόμα υγρό από τον ιδρώτα, και μετά στράφηκε προς το παράθυρο. Έξω, ο ουρανός είχε βυθιστεί στο πρώιμο σούρουπο και ο ωκεανός ήταν βαμμένος σε ένα μείγμα χρυσού, βιολετί και βαθύ μπλε. Κάπου εκεί έξω, η όρκα κολυμπούσε ελεύθερη.