Καταπιώντας την υπερηφάνειά του, ο Πάτρικ ανάγκασε τον εαυτό του να χαμογελάσει σφιχτά και έβαλε όπισθεν στο αυτοκίνητό του. Έκανε αναστροφή και πήρε μια μεγαλύτερη διαδρομή προς το χώρο στάθμευσης, ενώ κάθε λεπτό περνούσε σαν βόμβα έτοιμη να εκραγεί.
Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά από ένα μείγμα θυμού και άγχους – θυμό για τα κορίτσια για τη σκληρή τους αδιαφορία και άγχος επειδή δεν μπορούσε να βρει μια άδεια θέση στάθμευσης σε ένα γεμάτο πάρκινγκ . Μετά από μια αιωνιότητα, ο Πάτρικ εντόπισε επιτέλους ένα αυτοκίνητο να βγαίνει από μια θέση.