Ο Πάτρικ στεκόταν παγωμένος στο πάρκινγκ, με τα γέλια των κοριτσιών να ηχούν ακόμα στα αυτιά του. Ένιωθε μικρός, ασήμαντος – ένας μεγάλος, σκληρά εργαζόμενος άνθρωπος, που έγινε ένα τίποτα από δύο άγνωστους με δικαιώματα και μερικές σκληρές λέξεις.
Πέρασαν είκοσι αγωνιώδη λεπτά καθώς ο Πάτρικ έκανε κύκλους γύρω από το πάρκινγκ, με το άγχος του να βαθαίνει κάθε δευτερόλεπτο. Ήξερε ότι το ρολόι χτυπούσε, ότι ο πολύτιμος χρόνος του με τη Λίλι έφευγε, αλλά ήταν αδύναμος να το σταματήσει.