Η υπομονή του Πάτρικ, που είχε ήδη εξαντληθεί, απειλούσε να σπάσει. Κατέβασε το παράθυρό του και έσκυψε έξω, προσπαθώντας να κρατήσει τη φωνή του σταθερή. “Με συγχωρείτε, θα μπορούσατε να μετακινηθείτε, παρακαλώ Έχω να πάω σε ένα σημαντικό δείπνο”
Τα κορίτσια αντάλλαξαν διασκεδαστικά βλέμματα, σαν να είχε μόλις πει το πιο αστείο αστείο. Η μελαχρινή, απασχολημένη με το να βάζει κραγιόν στον καθρέφτη, γύρισε προς το μέρος του με ένα υπεροπτικό μειδίαμα. “Κάνουμε κι εμείς κάτι σημαντικό”, έγραψε, με τον τόνο της να στάζει σαρκασμό.