Τρία χρόνια νωρίτερα, είχε συναντήσει την Κλάρα σε ένα στενό βιβλιοπωλείο, τα χέρια τους συγκρούστηκαν πάνω στο ίδιο μυθιστόρημα. Είχαν γελάσει με αυτόν τον αμήχανο, έκπληκτο τρόπο που κάνουν οι ξένοι, και μετά με κάποιο τρόπο κατέληξαν να μιλάνε στο διάδρομο μέχρι που τα φώτα του μαγαζιού έσβησαν, σηματοδοτώντας το κλείσιμο.
Αυτό που ξεκίνησε ως μια κοινή σύσταση μετατράπηκε σε καφέ, μετά σε δείπνο και μετά σε Σαββατοκύριακα που πέρασαν μαζί. Βρέθηκαν σε έναν ρυθμό που τους φάνηκε αβίαστος: κοινά γεύματα, ιδιωτικά αστεία, βράδια που διάβαζαν στις αντίθετες άκρες του καναπέ, ανταλλάσσοντας σχόλια χωρίς να χρειάζεται να σηκώσουν το κεφάλι.