Η Κλάρα έφερε μια σταθερή ζεστασιά στη ζωή του Άνταμ που δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι του έλειπε. Η παρουσία της τον προσγείωνε – η φωνή της, η ήρεμη ικανότητά της, ο τρόπος με τον οποίο μπορούσε να κάνει το χάος να μοιάζει διαχειρίσιμο μόνο και μόνο με την παρουσία της. Βρήκε τον εαυτό του να βασίζεται σε αυτό περισσότερο απ’ ό,τι είχε παραδεχτεί ποτέ.
Με την πάροδο του χρόνου, η σχέση τους έγινε η άγκυρα των ημερών του. Το άγχος της δουλειάς, οι μικρές ενοχλήσεις, όλα μαλάκωναν μόλις περνούσε την πόρτα και την έβλεπε εκεί. Για τον Άνταμ, εκείνα τα χρόνια μαζί της ήταν τα πιο ευτυχισμένα που μπορούσε να θυμηθεί ότι ήταν στην ενήλικη ζωή του.