Η θεραπεία ξεκίνησε αργά, κάθε συνεδρία ξεφλούδιζε τα στρώματα της άρνησης που είχε χτίσει για να επιβιώσει από το σπαραγμό της καρδιάς. Ανάγκασε τον εαυτό του να καθίσει με τις αναμνήσεις που είχε θάψει, αντιμετωπίζοντας τους σιωπηλούς πόνους που είχε εκλάβει λανθασμένα ως προσωρινή απόσταση.
Μάζεψε τα πράγματα που είχαν απομείνει από την Κλάρα – την οδοντόβουρτσα, τα μπλουζάκια, το μισοχρησιμοποιημένο μπουκάλι σαμπουάν. Συνειδητοποίησε ότι ήταν απλώς πράγματα που δεν είχε φροντίσει να πάρει. Δεν είχαν κανένα κρυφό νόημα, κανένα στοιχείο.