Της έγραψε ένα γράμμα που δεν σκόπευε ποτέ να στείλει, αφήνοντας την ευγνωμοσύνη και τη θλίψη να ξεχυθούν στη σελίδα. Δεν ήταν ένα κλείσιμο, όχι εντελώς, αλλά ένιωσε σαν ένα πρώτο βήμα προς την αποδοχή αυτού που ήταν πάντα αλήθεια.
Ένα ήσυχο πρωινό, ο Άνταμ βγήκε έξω για να πάρει καθαρό αέρα. Η πόλη φαινόταν διαφορετική, κάπως πιο ήπια. Εισέπνευσε βαθιά, αφήνοντας το παρελθόν να χαλαρώσει επιτέλους τη λαβή του. Η επούλωση θα έπαιρνε χρόνο, αλλά για πρώτη φορά μετά από εβδομάδες, ένιωσε το αμυδρό, εύθραυστο σχήμα μιας αρχής.