“Στην υγειά μας”, ξεστόμισε απαλά η Άννα, σηκώνοντας το ποτήρι της προς το μέρος του. Το χέρι της ήταν σταθερό, αλλά τα μάτια της πρόδιδαν μια λάμψη δισταγμού, σαν να αμφισβητούσε αν μια πρόποση μπορούσε πραγματικά να ξεπλύνει το βάρος του ανομολόγητου.
“Στην υγειά μας”, αντήχησε ο Όλιβερ, σηκώνοντας το ποτήρι του με τρεμάμενο χέρι. Πήρε μια γουλιά, με το αφρώδες υγρό να μην καταφέρνει να ξεπλύνει τον κόμπο στο λαιμό του. Το βλέμμα του επέστρεψε στον φορητό υπολογιστή, που ήταν πλέον σκοτεινός, καθώς είχε περάσει σε κατάσταση ύπνου, με την οθόνη του να είναι ένα μαύρο κενό που έμοιαζε να αντικατοπτρίζει τη δική του εσωτερική διαμάχη.