Ο Elias Berg δεν εμπιστευόταν τα ήρεμα νερά. Όχι τόσο βόρεια. Όχι τόσο αργά στην εποχή. Στεκόταν στο κατάστρωμα του Odin’s Mercy, με τις μπότες του να πατάνε φαρδιές στο κύλισμα του πλοίου, και παρακολουθούσε την ομίχλη να κυλάει σε ένα στενό κανάλι ανοιχτού νερού ανάμεσα σε κομμάτια επιπλέοντος θαλάσσιου πάγου.
Είχε το σκληρό, ταλαιπωρημένο από τις καιρικές συνθήκες βλέμμα κάποιου που δούλευε σε αλιευτικές μηχανότρατες από τότε που η φωνή του δεν έσπασε. Σαράντα επτά ετών, εκ των οποίων τα είκοσι εννέα τα πέρασε κυνηγώντας ψάρια σε νερά που οι περισσότεροι άνδρες δεν θα ονειρεύονταν. Δεν τρόμαζε εύκολα -αλλά σήμερα, κάτι τον έτρωγε.