Το βουητό σταμάτησε. Λίγο αργότερα, η πόρτα της τιμονιέρας άνοιξε και ο Χένρικ βγήκε στο κατάστρωμα με την κούπα στο χέρι. “Τι είναι;” “Κάτι κολυμπάει προς το μέρος μας” Ο Χένρικ συνοφρυώθηκε και πήρε τα κιάλια. “Μια φώκια;”
“Πολύ μεγάλη.” Μέσα από το γυαλί, το σχήμα διαλύθηκε – μια χαμηλόλιγνη θολούρα που έκοβε την επιφάνεια του σκοτεινού νερού, με τα άκρα να κινούνται με δυνατές, σκόπιμες κινήσεις. Ο Χένρικ άφησε μια βαθιά ανάσα. “Αυτή είναι πολική αρκούδα” “Έρχεται κατά πάνω μας.”