Κάθε βήμα του προκαλούσε ένα κούφιο τρίξιμο, που ενισχυόταν από την απόλυτη ησυχία γύρω του. Ο Νόλαν περίμενε ότι η αρκούδα θα στριφογύριζε και θα του επιτίθετο, αλλά εκείνη συνέχισε, σταματώντας μόνο για να κοιτάξει πίσω με το ίδιο ανησυχητικό βλέμμα. Κάθε ματιά του προκαλούσε νέο τρόμο.
Βρήκε τον εαυτό του να ψιθυρίζει μισο-σχηματισμένες συγγνώμες στον άνεμο, σαν να παρακαλούσε την Αρκτική για συγχώρεση. Κάθε μετατόπιση των μυών της αρκούδας, κάθε κούνημα των αυτιών της, τον έκανε να σφίγγεται για μια επίθεση. Παρόλα αυτά, το ζώο δεν όρμησε – ούτε καν έδειξε τα δόντια του.