Έβγαλε ένα βαθύ, λαρυγγιστικό ρουθούνισμα και όρμησε προς τα εμπρός – πιο γρήγορα απ’ ό,τι ο Κέιλεμπ πίστευε. Καθώς έκλεινε την απόσταση, ο Κέιλεμπ παρατήρησε μια μακριά ουλή που κατέβαινε στο πλάι του δεξιού του ματιού, μια ωχρή ράχη πάνω στο παχύ, ρυτιδιασμένο δέρμα. Το σημάδι έκανε το ζώο να φαίνεται ακόμα πιο πολεμοχαρές – σαν να μην ήταν η πρώτη φορά που πάλευε για κάτι.
Ο όγκος του γρατζούνισε δυνατά τον πάγο καθώς ορμούσε, με τους χαυλιόδοντες μπροστά, κατευθείαν προς το μέρος του. Ο Κέιλεμπ γύρισε ανάσκελα, προετοιμάζοντας το σώμα του για τη σύγκρουση, σίγουρος ότι αυτό ήταν. Αλλά ο θαλάσσιος ίππος πέρασε δίπλα του. Γλίστρησε προς το ψάρι που χύθηκε και έριξε το κεφάλι του χαμηλά, μαζεύοντας τα κομμάτια με υγρή, μυρωδάτη βιασύνη.