Δεν ήταν ένας παιχνιδιάρικος ήχος. Ήταν προειδοποίηση. Έτσι ο Κέιλεμπ ενέδωσε. Με την καρδιά του να χτυπάει δυνατά και τον άνεμο να δυναμώνει γύρω του, άρχισε να ακολουθεί το παράξενο πλάσμα. Κινούνταν σταθερά, ρίχνοντας περιστασιακά μια ματιά πίσω.
Ο Κέιλεμπ κράτησε μια προσεκτική απόσταση. Κάθε τόσο, ο θαλάσσιος ίππος επιβράδυνε, βγάζοντας εκείνο το χαμηλό, τραχύ γρύλισμα, σαν να ήθελε να ελέγξει αν τον ακολουθούσε ακόμα. Η ουλή κοντά στο μάτι του έπιανε τις λάμψεις του θαμπού φωτός, κάνοντάς το να φαίνεται ακόμα πιο αρχαίο – πιο γνώριμο.