Το πουκάμισο είχε εξαφανιστεί την επόμενη μέρα. Ο Άρθουρ είπε στον εαυτό του ότι ίσως όποιος το είχε αφήσει πίσω του είχε απλώς επιστρέψει γι’ αυτό. Ίσως να ανήκε σε κάποιον περαστικό έφηβο ή σε κάποιον που περνούσε από την αυλή και ντρεπόταν αρκετά ώστε να το πάρει αθόρυβα μέσα στη νύχτα.
Ήθελε να πιστέψει ότι υπήρχε ακόμα κάποια ακίνδυνη εξήγηση. Αλλά λίγες μέρες αργότερα, καθώς κοίταξε έξω από το παράθυρο της κουζίνας του, είδε τον άντρα της διπλανής πόρτας να στέκεται στο δρομάκι και να τεντώνεται με ένα χασμουρητό. Φορούσε το πουκάμισο.