Το ίδιο που είχε βρει ο Άρθουρ κρεμασμένο στην καρέκλα της βεράντας του, υγρό από το χλώριο και το φως του ήλιου. Η ανάσα του Άρθουρ κόπηκε στο λαιμό του. Όποιες αμφιβολίες και αν είχε προσκολληθεί, όποιες δικαιολογίες και αν είχε βρει, είχαν χαθεί. Ήξερε τώρα.
Ο Άρθουρ περίμενε μέχρι το επόμενο απόγευμα για να τους πλησιάσει, με ένα μπουκάλι στο χέρι – ένα από τα πολλά που είχε μαζέψει από τον φράχτη και την πισίνα. Το ζευγάρι βρισκόταν στη βεράντα του, με τη μουσική να βουίζει από ένα ηχείο και το γέλιο τους να ανεβαίνει πολύ έντονα στον απογευματινό αέρα.