Η χλωρίνη ακολούθησε, παχιά ρεύματα υγρού που συστρέφονταν σε θολά μονοπάτια, εξαπλώνονταν γρήγορα κάτω από το βουητό της αντλίας. Μέσα σε λίγα λεπτά, η έντονη, καυστική μυρωδιά κρεμόταν στον αέρα, τσιμπώντας τα μάτια και τη μύτη του. Ο Άρθουρ στεκόταν εκεί, παρακολουθώντας το νερό να στροβιλίζεται σε μια παράξενη, αφρώδη ομίχλη.
Δεν έμοιαζε πια με την πισίνα που είχε αγαπήσει η γυναίκα του. Έφυγε η γυάλινη επιφάνεια στην οποία επέπλεε, έφυγε η λάμψη της διαύγειας που του θύμιζε το χαμόγελό της. Στη θέση της υπήρχε κάτι σκληρό, χημικό, σχεδόν εχθρικό. Για μια στιγμή, η αμφιβολία τον κατέλαβε.