Μέχρι τα μέσα του πρωινού περπατούσε μέσα στο σπίτι, ακούγοντας για ήχους πέρα από τον φράχτη. Κάθε φωνή γέλιου που μετέφερε το αεράκι έκανε το στήθος του να σφίγγεται. Μέχρι το μεσημέρι ήταν σίγουρος ότι είχε συμβεί. Η μουσική των γειτόνων ήταν πιο δυνατή από το συνηθισμένο, οι φωνές τους υψωμένες, κοφτές και θερμές.
Πήγε στο παράθυρο, με την καρδιά του να χτυπάει δυνατά, και τους είδε στο δρόμο. Στην αρχή ανοιγόκλεισε τα μάτια του, σίγουρος ότι τα μάτια του τον κορόιδευαν. Αλλά όχι – τα μαλλιά του συζύγου, που κάποτε ήταν σκούρα, είχαν γεμίσει με ανομοιόμορφες ξανθές κηλίδες, φανταχτερές κάτω από τον ήλιο.