Για πρώτη φορά μετά από εβδομάδες, δεν υπήρχαν ούτε περιτυλίγματα, ούτε μπουκάλια, ούτε πατημασιές. Μόνο η πισίνα, ήσυχη και υπάκουη, περίμενε τη φροντίδα του. Άφησε στην άκρη το σετ χημικών και κάθισε στην καρέκλα που συνήθιζε να διεκδικεί η γυναίκα του μετά το μπάνιο της.
Ο ήλιος που έδυε έπιασε το νερό, χρυσώνοντας την επιφάνειά του με φωτιά, και για μια στιγμή έμοιαζε σχεδόν όπως τότε που εκείνη ήταν εδώ. Ο Άρθουρ έγειρε προς τα πίσω, κλείνοντας τα μάτια του. “Είναι πάλι καθαρά”, ψιθύρισε, σαν να την άκουγε ακόμα.