“Αυτό δεν είμαι εγώ”, είπε, κρατώντας το χαρτί ψηλά χωρίς να κοιτάξει μακριά του. Η Άσλεϊ σηκώθηκε, πλησίασε και πήρε τη σελίδα από το χέρι της. Το πρόσωπό της άλλαξε καθώς τη διάβαζε. “Αυτός είναι… δεν είναι ο φάκελός σου”, είπε ήσυχα. Η φωνή της ήταν επίπεδη, αλλά τα δάχτυλά της κούρνιαζαν σφιχτά γύρω από την άκρη.
Μέσα σε λίγα λεπτά εμφανίστηκε ξανά μια νοσοκόμα, ακολουθούμενη από δύο γιατρούς. Ο φάκελος επανεξετάστηκε και πάλι. Οι σελίδες διασταυρώθηκαν. Σαρώθηκαν οι γραμμωτοί κώδικες. Και τότε ήρθε η εξήγηση – προσεκτικά δοσμένη, αλλά αδιαμφισβήτητη στην οριστικότητά της. “Έγινε ένα μπέρδεμα με το barcode την ημέρα της εισαγωγής”, είπε ένας από αυτούς. “Δύο ασθενείς με το όνομα Τούλα. Ίδια αρχικά. Διαφορετικοί όροφοι”