Σύνδεσε τον παλιό σωλήνα άρδευσης με μια γραμμή αντλίας που έπαιρνε απευθείας από τη λίμνη, τροφοδοτώντας την προς το σύνορο με τη γλάστρα, όπου περνούσε η περισσότερη κίνηση από τον σύντομο δρόμο. Έλεγξε τις βαλβίδες, αντικατέστησε τα σάπια κομμάτια και δοκίμασε τη ροή. Το νερό έβγαινε κρύο – και ελαφρώς θολό, αρκετά για να λεκιάσει ένα πουκάμισο ή να αφήσει ραβδώσεις στον ακριβό εξοπλισμό.
Στην άλλη άκρη, εγκατέστησε έναν αισθητήρα κίνησης – τίποτα το ιδιαίτερο, απλώς έναν αποτρεπτικό για τα ελάφια που είχε χρησιμοποιήσει κάποτε για να κρατήσει τα ρακούν μακριά από τις ντομάτες. Όταν ενεργοποιείται, ανοίγει τη βαλβίδα για τέσσερα δευτερόλεπτα, ψεκάζοντας μια βεντάλια νερού υψηλής πίεσης από ακροφύσια που έχουν τοποθετηθεί προσεκτικά κάτω από την άκρη του παρτεριού.