Αλλά η Κλάρα δεν είχε τελειώσει. Γύρισε ξανά προς τον Λίαμ, με το βλέμμα της να σκληραίνει. “Εσύ είσαι αυτή που δεν υπολογίζει τα συναισθήματα των άλλων. Όλο αυτό το πράγμα είναι λάθος. Δεν θα έπρεπε καν να επιτρέψουν να μπουν σκύλοι εδώ μέσα. Κι αν δαγκώσει κάποιον;” Η φωνή της έτρεμε τόσο από φόβο όσο και από θυμό.
Ο Λίαμ άνοιξε το στόμα του για να απαντήσει, αλλά οι λέξεις δεν βγήκαν. Αντ’ αυτού, πήρε μια αργή, σταθερή ανάσα, προσπαθώντας να αγνοήσει την αυξανόμενη ένταση στο κεφάλι του. Ο Άτλας παρέμεινε απόλυτα ακίνητος, με το βλέμμα του καρφωμένο μπροστά του, αγνοώντας το κλιμακούμενο δράμα που εκτυλισσόταν γύρω του.