Ο Λίαμ παρακολουθούσε την όλη ανταλλαγή αμίλητος, παρατηρώντας πώς ο φόβος της Κλάρα την έλεγχε. Ο Άτλας στεκόταν εντελώς ακίνητος, η ήρεμη συμπεριφορά του αποτελούσε έντονη αντίθεση με την αυξανόμενη υστερία της Κλάρας. Ήταν σαν ο σκύλος να την οδηγούσε με ρίζες σε κάτι που χρειαζόταν απεγνωσμένα, αλλά φοβόταν πολύ για να το δεχτεί. Εκείνη έτρεμε αλλά παρέμενε παγωμένη.
Για πρώτη φορά, η Κλάρα φάνηκε να διστάζει. Κοίταζε το σκύλο, χωρίς να τον κρίνει, σαν μια ήρεμη παρουσία μέσα στο χάος που είχε δημιουργήσει. Καθώς ο Λίαμ την κοίταζε, έκλεισε το στόμα που άνοιγε, ενώ τα μάτια της δεν άφησαν ούτε μια φορά τις αμυγδαλωτές σφαίρες του Άτλας. Τα χέρια της έμοιαζαν να χτυπούν το στήθος της, σαν να προσπαθούσε να ηρεμήσει την καρδιά της.