Καθώς το αεροπλάνο συνέχισε να ανεβαίνει, άρχισαν οι αναταράξεις. Στην αρχή ήταν ελαφρές, αλλά η Κλάρα φαινόταν να αντιδρά ακόμη και στις πιο μικρές αναταράξεις. Ανατρίχιασε στο κάθισμά της και κρατήθηκε από το μπράτσο, ενώ τα μάτια της πετούσαν ανάμεσα στον Άτλαντα και τις αεροσυνοδούς. Κάθε κούνημα του αεροπλάνου έμοιαζε να επιτείνει το άγχος της, και το βλέμμα της δεν άφηνε ποτέ το σκύλο.
“Δεν το πιστεύω ότι το άφησαν να συμβεί αυτό”, σφύριξε η Κλάρα, με τη φωνή της να τρέμει. “Δεν θα έπρεπε να το ανεχτώ αυτό” Κοίταξε ξανά τις αεροσυνοδούς, ελπίζοντας ότι θα μπορούσαν να επέμβουν. Αλλά το πλήρωμα, που είχε ήδη αντιληφθεί την κατάσταση, δεν ήξερε τι άλλο να κάνει. Είχαν ήδη εξηγήσει την κατάσταση ότι η μετακίνησή της σε άλλη θέση δεν ήταν επιλογή σε μια γεμάτη πτήση.