“Πειρατές” Η λέξη κρεμόταν βαριά στον αέρα, πιο ψυχρή κι από τις ριπές που έτρεχαν στο κατάστρωμα. Ο Λίαμ του έκλεισε τα μάτια, σαν να περίμενε ένα χαμόγελο, κάποιο σημάδι ότι επρόκειτο για αστείο. Αλλά η έκφραση του Ίθαν ήταν πέτρινη. “Μιλάς σοβαρά”, ψιθύρισε ο Λίαμ. “Σαν καρδιακή προσβολή”, είπε ο Ίθαν. “Θα μας ξεγυμνώσουν και θα μας αφήσουν να παρασυρθούμε -αν είμαστε τυχεροί”
Το βλέμμα του Λίαμ έπεσε στις αδιάβροχες θήκες που ήταν στοιβαγμένες στο κατάστρωμα. Όλος αυτός ο εξοπλισμός, δουλειά μηνών, άξιζε περισσότερο απ’ ό,τι κουβαλούσε ο καθένας τους στο πορτοφόλι του. Ένας νέος πανικός τον χτύπησε. “Θα θέλουν τον εξοπλισμό.” Είπε τρεκλίζοντας στο κατάστρωμα. “Θα τα θέλουν όλα”, ξεσπάθωσε ο Ίθαν, σκύβοντας στην πρύμνη. Τα χέρια του δούλεψαν γρήγορα, τραβώντας το καλώδιο της μίζας του βοηθητικού κινητήρα.