Η θάλασσα απλωνόταν ατελείωτη γύρω τους, λαμπερή κάτω από τον ήλιο, ανελέητα άδεια. Κάθε δευτερόλεπτο, η απόσταση μικραίνει. Οι δύο βάρκες τους ακολουθούσαν σταθερά, μαύρα σχήματα που μαχαίρωναν την αστραφτερή θάλασσα. Δεν ήταν αρκετά κοντά για να επιβιβαστούν, αλλά αρκετά κοντά για να είναι ξεκάθαρη η πρόθεσή τους. Κάθε λεπτό, η απόσταση μειωνόταν.
Ο Λίαμ δεν μπορούσε να μείνει ακίνητος. Πέταξε κατά μήκος του καταστρώματος, με τα μάτια του να αναπηδούν ανάμεσα στα σκάφη που πλησίαζαν και στις κάσες που ήταν στοιβαγμένες με τάξη δίπλα στο κατάρτι. “Θα τα πάρουν όλα”, ξεστόμισε. Τα χέρια του έτρεμαν καθώς άρπαζε ένα από τα μικρότερα κιβώτια και προσπαθούσε να το σφηνώσει κάτω από έναν πάγκο. “Δεν μπορώ… αυτά τα όργανα κοστίζουν περισσότερο από…” Τα λόγια του μπερδεύτηκαν από πανικό.