Μύριζε ντίζελ και αλάτι, μια έντονη γεύση που αναστάτωσε το στομάχι του Λίαμ. Ο άντρας έσκυψε κοντά του για μια στιγμή, μελετώντας τον, έπειτα ειρωνεύτηκε και προχώρησε χωρίς να πει κουβέντα. Ο Ίθαν δεν κουνήθηκε. Κράτησε τα χέρια του ορατά, τη φωνή του σταθερή. “Κανείς δεν χρειάζεται να πάθει κακό”, είπε προσεκτικά. “Πάρε αυτό που θέλεις και φύγε”
Το βλέμμα του αρχηγού έπεσε προς τα κιβώτια και μετά ξανά στον Ίθαν. Οι γωνίες του στόματός του συστράφηκαν σε ένα αχνό χαμόγελο, σαν να ήθελε να πει: Ξέρουμε ήδη για ποιο λόγο είμαστε εδώ. Ο σφυγμός του Λίαμ επιταχύνθηκε. Ευχήθηκε να μην είχε μιλήσει καθόλου ο Ίθαν. Κάθε ήχος ένιωθε ότι θα μπορούσε να πυροδοτήσει κάτι χειρότερο.