Ο Ίθαν ακολούθησε, σταθερός και σιωπηλός, κάνοντας μόνο ένα νεύμα στους αξιωματικούς που τον ευχαρίστησαν ξανά για τη γρήγορη σκέψη του. Καθώς στέκονταν σε στέρεο έδαφος, το χάος της ημέρας άρχισε να μοιάζει εξωπραγματικό, σαν εφιάλτης που είχε ήδη ξεθωριάσει. Ο Λίαμ στράφηκε προς τον Ίθαν, με τη φωνή του τραχιά αλλά σίγουρη. “Αν δεν είχες σπρώξει εκείνη την έκρηξη…”
Έμεινε μετέωρος, χωρίς να μπορεί να τελειώσει. Ο Ίθαν τον κοίταξε, με τα κουρασμένα μάτια να μαλακώνουν. “Το ίδιο θα είχες κάνει κι εσύ”, είπε. Ο νεότερος κούνησε το κεφάλι του, ένα αμυδρό χαμόγελο έσπασε μέσα από την εξάντλησή του. “Όχι, θα ήμουν ακόμα παγωμένος εκεί πίσω” “Τότε ίσως γι’ αυτό με κλείνεις πάντα”, απάντησε ήρεμα ο Ίθαν.