Δεν διαφώνησε. Δεν έκλαψε. Απλώς έγνεψε αχνά, πήρε τα παυσίπονα που του είχαν συνταγογραφηθεί και βγήκε έξω χωρίς να κάνει ερωτήσεις. Το φως του ήλιου έξω το ένιωθε πολύ φωτεινό, πολύ αδιάφορο. Μέχρι να φτάσει στο σπίτι, η χάρτινη σακούλα στο χέρι του ήταν τσαλακωμένη και ο πόνος στο πλευρό του είχε επιστρέψει με ορμή.
Το διαμέρισμα φαινόταν διαφορετικό στο φως της ημέρας. Σκληρό. Ειλικρινές. Ένα κουτί με ένα υπνοδωμάτιο, με τοίχους που ξεφλουδίζουν, ένα στραβό στρώμα κοντά στην πόρτα και μια ετοιμόρροπη πλαστική καρέκλα δίπλα σε ένα τραπέζι σημαδεμένο από τα εγκαύματα του τσιγάρου. Για δεκαετίες, ο Βίνσεντ γέμιζε τις νύχτες με θόρυβο. Αλλά μέσα στην ησυχία, όλα έμοιαζαν άδεια.