Και μαζί με την πραγματικότητα ήρθε και η μνήμη. Απρόσκλητη αλλά έντονη. Ο Βίνσεντ βρέθηκε πίσω στο πατρικό του σπίτι σε μια μικρή πόλη της Αμερικής, όπου τα καλοκαίρια μύριζαν κομμένο γρασίδι και η μητέρα του τον καλούσε για δείπνο. Θυμήθηκε τη νεότερη εκδοχή του εαυτού του – το αγόρι που δεν είχε ακόμη τρέξει, που δεν είχε ακόμη χάσει.
Τότε, σαν ένα τράνταγμα, ήρθε η Λίντα. Είχε προσπαθήσει για χρόνια να μην τη σκέφτεται. Αλλά τώρα, ήταν εκεί, γελούσε στο παλιό τους διαμέρισμα, φορώντας εκείνο το μπλε ηλιοφουστάνι. Η γυναίκα του. Η πρώτη του αγάπη. Και ίσως ο μόνος άνθρωπος που είχε δει μέσα από το χάος τον πυρήνα του.