Φαινόταν διαφορετική όταν μπήκε μέσα – το πρόσωπό της είχε κηλίδες, η μάσκαρα ήταν μουτζουρωμένη. “Έχεις φωτιά;” ρώτησε, κρατώντας το μισοάδειο πακέτο της. Μετά, διστάζοντας, “Θέλεις να μου κάνεις παρέα;” Στάθηκαν έξω, ακουμπώντας στο μεταλλικό παντζούρι, με τη βουή του δρόμου να χαμηλώνει καθώς εκείνη εξέπνεε τον πόνο της καρδιάς της στον αέρα ανάμεσά τους.
Εκείνο το βράδυ του είπε τα πάντα – πώς μόλις είχε χάσει το ρόλο της σε μια παράσταση στο Μπρόντγουεϊ, πώς ένιωθε σαν να είχαν καταρρεύσει σε μια στιγμή χρόνια οντισιόν και σερβιτόρας. Ο Βίνσεντ, που δεν είχε ποτέ ονειρευτεί κάτι πέρα από το αύριο, συγκινήθηκε. Ο σπαραγμός της ήταν δυνατός. Η ελπίδα της, ακόμα πιο δυνατή. Και τον άνοιξε.