Ο Βίνσεντ κοίταξε επίμονα. Το αγόρι του έμοιαζε – τα ίδια ζυγωματικά, τα ίδια μάτια, το ίδιο εύκολο χαμόγελο. Κρατούσε ένα δίπλωμα του Χάρβαρντ. Χάρβαρντ. Ο γιος του. Απόφοιτος της Νομικής του Χάρβαρντ. Το στόμα του Βίνσεντ στέγνωσε. Τα χέρια του έτρεμαν στο ποντίκι. Ανοιγόκλεισε τα μάτια του, ελπίζοντας ότι το είχε διαβάσει λάθος. Αλλά η λεζάντα το έλεγε ξεκάθαρα: “Περήφανος για το αγόρι μου”
Έκανε κύλιση σαν δαιμονισμένος, με τα μάτια του να καταβροχθίζουν πεινασμένα κάθε δημοσίευση, κάθε ετικέτα. Η Λίντα δεν είχε απλώς προχωρήσει στην εγκυμοσύνη – είχε μεγαλώσει και τα επτά. Εβδομήκοντα. Μόνη της. Καμία αναφορά σε πατριό. Μόνο η Λίντα και η φυλή των παιδιών της. Κάθε ένα από αυτά χαμογελάει. Ευημερούν. Το βάρος της απουσίας του πίεζε σαν ογκόλιθος.