Στην πτήση προς τη Νέα Υόρκη, τα δάχτυλα του Βίνσεντ μόλις που άφησαν το τηλέφωνό του. Έκανε κλικ σε κάθε προφίλ ξανά και ξανά, διαβάζοντας λεζάντες, σημειώνοντας γενέθλια, τίτλους εργασίας, πόλεις. Το σχέδιό του ήταν απλό – να βρει την πιο μαλακή καρδιά, τον πιο εύκολο στόχο. Ένας από αυτούς έπρεπε να νοιάζεται. Ένας από αυτούς έπρεπε να σπάσει.
Έφτιαξε έναν φάκελο στην εφαρμογή σημειώσεων, καταγράφοντας ονόματα, δουλειές, αποσπάσματα από αναρτήσεις. Σκιαγραφούσε το προφίλ των δικών του παιδιών σαν να ήταν άγνωστοι στο δρόμο. Αλλά αυτό ήταν, έτσι δεν είναι Ξένοι. Μόνο που τώρα, αυτοί οι ξένοι είχαν τη δύναμη να του σώσουν τη ζωή -ή να τον αφήσουν να σαπίσει.