Ο Βίνσεντ πάντα πίστευε ότι η ζωή ήταν γραφτό να καταβροχθίζεται, όχι να μετριέται. Στα 49 του, ζούσε ακόμα σαν άνθρωπος που δεν είχε τίποτα να χάσει. Ο ήλιος, η μουσική, η νυχτερινή ομίχλη της Ίμπιζα τον τύλιγε σαν παλιός φίλος. Σερβίριζε τραπέζια την ημέρα και χόρευε στο φως του φεγγαριού.
Οι κανόνες δεν σήμαιναν ποτέ πολλά γι’ αυτόν. Το να εγκατασταθεί, να πληρώσει μια υποθήκη, να μεγαλώσει παιδιά – αυτά ήταν κλουβιά που άλλοι άνθρωποι έφτιαχναν για τον εαυτό τους. Ο Βίνσεντ είχε διασχίσει πόλεις, χώρες, δεκαετίες, πάνω σε ένα σύννεφο από πάρτι και νύχτες με πούδρα. Φορούσε την ελευθερία του σαν σήμα. Αλλά τελευταία, είχε αρχίσει να ξεφτίζει.