Οι τροχοί προσγειώθηκαν στη Νέα Υόρκη και ο Βίνσεντ μόλις που κατάλαβε την προσγείωση. Το μυαλό του έτρεχε. Από όλα τα παιδιά του, η Τζουλς φαινόταν η πιο ευγενική – ο τύπος που άκουγε. Μια νοσοκόμα, με ενσυναίσθηση, σταθερή. Αν κάποιος μπορούσε να του δώσει μια ευκαιρία, ο Βίνσεντ ήλπιζε ότι θα ήταν ο γιος που θεράπευε τους άλλους.
Πήγε στο νοσοκομείο όπου δούλευε η Τζουλς, με ιδρωμένες παλάμες και το στομάχι του να γυρίζει. Στο νοσοκομείο, ο Βίνσεντ δεν ανέφερε ποιος ήταν. Μόνο ότι ήταν ένας παλιός φίλος που ήθελε να μιλήσει με τον Τζουλς ΜακΙντάιρ. Η ρεσεψιονίστ έγνεψε και του ζήτησε να περιμένει. Ο Βίνσεντ κάθισε, κρατώντας το παλτό του, προσπαθώντας να ηρεμήσει τον ρυθμό στο στήθος του που τον ένιωθε πολύ δυνατό, πολύ γρήγορο.