Η αναμονή ήταν ασφυκτική. Κάθε δευτερόλεπτο τεντωνόταν σαν λαστιχάκια τραβηγμένα πολύ σφιχτά. Τότε τον είδε – τον Τζουλς, ψηλό και γεμάτο αυτοπεποίθηση με την ποδιά, να τον πλησιάζει με ένα ήρεμο, ευγενικό χαμόγελο. Το στήθος του Βίνσεντ έσφιξε. Ο γιος του. Έμοιαζε τόσο πολύ με τη Λίντα που ο Βίνσεντ ζαλίστηκε.
“Γεια”, είπε ο Βίνσεντ, σηκώθηκε για να τον συναντήσει. “Είμαι ο Βίνσεντ. Βίνσεντ Σμιθ” Ο Τζουλς έγερνε το κεφάλι του, μπερδεμένος. “Γεια σου, Βίνσεντ. Σε γνωρίζω;” Υπήρχε ζεστασιά στη φωνή του, αλλά καμία αναγνώριση. Αυτή η ζεστασιά ήταν πιο βαθιά απ’ ό,τι θα μπορούσε να είναι η περιφρόνηση. Ο λαιμός του Βίνσεντ έσφιξε. Η Λίντα δεν τους το είχε πει. Φυσικά και δεν το είχε κάνει.