“Είμαι… ο πατέρας σου”, είπε ο Βίνσεντ. “Έφυγα. Πριν από πολύ καιρό” Οι λέξεις ακούστηκαν πιο αραιές από τον αέρα. Η Τζουλς ανοιγόκλεισε τα μάτια. Το πρόσωπό του λύγισε. Η σιωπή που ακολούθησε ήταν κενό αέρος. “Γιατί είσαι εδώ;” ρώτησε τελικά. Η φωνή του ήταν ουδέτερη, αλλά τα μάτια του δεν ήταν. Ήταν σύννεφα καταιγίδας.
Ο Βίνσεντ δίστασε, και μετά εκπνεύσαμε δυνατά. “Είμαι άρρωστος”, είπε. “Νέκρωση του παγκρέατος. Οι γιατροί λένε ότι χρειάζομαι εγχείρηση, φάρμακα… Δεν ήξερα σε ποιον άλλο να απευθυνθώ” Προσπάθησε να μαλακώσει τις άκρες, να ακουστεί λιγότερο σαν βδέλλα. “Σας σκεφτόμουν όλους σας, όλα αυτά τα χρόνια. Πώς είναι όλοι τους;”