Η έλλειψη μιας πατρικής φιγούρας ήταν η πληγή τους – αλλά έγινε το σφυρηλάτημά τους. Ο καθένας τους είχε μάθει να παλεύει πιο σκληρά, να φτάνει ψηλότερα, να νοιάζεται βαθύτερα. Εκεί που ο Βίνσεντ είχε καταρρεύσει, εκείνοι είχαν σηκωθεί. Όχι παρά την απουσία του, αλλά εξαιτίας της. Ήταν δυνατοί επειδή έπρεπε να είναι.
Και ο Βίνσεντ, που κάποτε ήταν το κέντρο του κόσμου του, τώρα δεν ήταν παρά μια σκιά στην άκρη του. Ο άνθρωπος που έφυγε. Ο άνθρωπος που επέστρεψε πολύ αργά. Και καθώς ο κόσμος γυρνούσε προς τα εμπρός, εκείνος παρέμενε ακίνητος-αφημένος πίσω, με μόνη συντροφιά τη λύπη του.