Παρακολουθούσε τον δρόμο από κάτω, μισοακούγοντας το κράξιμο των γλάρων που έσκιζαν έναν σωρό σκουπιδιών. Μια θολή λάμψη μνήμης -γέλιο, στροβοσκόπια, ένα κορίτσι με γκλίτερ στο μάγουλο- τρεμόπαιξε και εξαφανίστηκε. Δεν τον πείραξαν τα κενά στη μνήμη του. Η λήθη ήταν μέρος της γοητείας. Μέχρι που χτύπησε ο πόνος.
Ξεκίνησε σαν τσίμπημα και μετά οξύνθηκε σε κάτι που του έκλεψε την ανάσα. Ο Βίνσεντ έπιασε το πλευρό του και σωριάστηκε, με υγρό μέτωπο. Βογκούσε, παλεύοντας να μείνει ακίνητος καθώς ο πόνος άνθιζε κάτω από τα πλευρά του. Πέρασαν λεπτά μέχρι να μπορέσει να καθίσει όρθιος. Τα χέρια του έτρεμαν. Τα ένστικτά του επιτέλους ενεργοποιήθηκαν.