Για πρώτη φορά, ο καθρέφτης που κρατούσε στη ζωή ράγισε. Πάντα θεωρούσε τον εαυτό του διαχρονικό, την εξαίρεση στη φθορά. Αλλά τώρα, βλέποντας τον γέρο να τρίβει τις πρησμένες αρθρώσεις του, ο Βίνσεντ ένιωσε μια μαχαιριά από κάτι άγνωστο – αναγνώριση. Δεν υποκρινόταν πλέον ότι ήταν νέος. Προσποιούταν ότι δεν ήταν γέρος.
Το όνομά του αντηχούσε στο δωμάτιο. Μια νοσοκόμα τον χαιρέτησε. Ο Βίνσεντ στάθηκε αργά, με κάθε κίνηση ξαφνικά σκόπιμη. Τα γόνατά του ράγισαν καθώς σηκωνόταν και ανάγκασε τον εαυτό του να γελάσει, σαν να ήθελε να κρατήσει τα πράγματα ανάλαφρα. “Παλιοί σωλήνες”, μουρμούρισε σε κανέναν. Αλλά μέσα του, το στήθος του έσφιγγε από ανησυχία.