Η σκέψη του σκύλου να χτυπιέται στον φράχτη καθώς η βροχή ξεσπούσε πάνω του την έκανε να νιώθει άβολα και έσφιγγε τον κόμπο του άγχους στο στήθος της. Δεν μπορούσε απλώς να το αφήσει να συμβεί. Αλλά τι θα μπορούσε να κάνει σε αυτή την περίπτωση
Η Μάγια χαμήλωσε τον εαυτό της στην πολυθρόνα, με τον άνεμο να χτυπάει πιο δυνατά τα παράθυρα. Τα χέρια της ακούμπησαν στα γόνατά της, σφιγμένα. Κοίταξε έξω τον σκύλο, που εξακολουθούσε να τεντώνεται και να γαβγίζει, και ένιωσε τα σωθικά της να συσπώνται. Ο χρόνος ξεγλιστρούσε. Η καταιγίδα δεν περίμενε, ούτε και εκείνη μπορούσε να περιμένει.